ΤΡΑΠΕΖΑ ΝΟΜΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ «ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ»

ΕφΠατρών 66/2019

Αναγνωριστική κυριότητας ακινήτου αγωγή - Αγωγή αποζημίωσης - Μη διαταγή πραγματογνωμοσύνης - Αίτημα αποζημιώσεως που δεν αναφέρεται στο αιτητικό αγωγής -.

Απόρριψη αιτήματος διενέργειας πραγματογνωμοσύνης. Κατά την κυριαρχική κρίση του δικαστηρίου δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις επιστήμης για να γίνει αντιληπτό το ζήτημα που αφορά τις διαστάσεις του ακινήτου που απέκτησαν οι διάδικοι με γονική παροχή, καθώς αυτό καλύπτεται πλήρως από το προσκομισθέν τοπογραφικό διάγραμμα. Η θέση του αιτήματος για την καταβολή αποζημιώσεως στο ιστορικό της αγωγής και όχι στο αιτητικό της ουδόλως επηρεάζει, αφού αρκεί να πρόκειται περί σαφούς και ορισμένου αιτήματος, το οποίο υπάρχει και συνάγεται χωρίς αμφιβολία η αληθής έννοια του. Δυνατότητα του δικαστηρίου να διορθώσει την ως άνω προφανή παραδρομή στο αγωγικό δικόγραφο, εκτιμώντας ορθά ότι υποβάλλεται το συγκεκριμένο αίτημα, όταν κατά μείζονα λόγο υπάρχει δυνατότητα αποφάσεως. Δεκτές αναγνωριστική της κυριότητας του ενάγοντος επί του επίδικου τμήματος αγωγή και αγωγή αποζημιώσεως.

ΔΙΑΣΚΕΨΗ : 20-9-2018

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ : 22-3-2019

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

66/2019

ΔΙΚΑΣΙΜΟΣ:17-5-2018

ΔΙΑΔΙΚΟΙ:… κατά … -αρ. πιν. ..

ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: Πηνελόπη Λέτσιου

…………..

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Η υπό κρίση από 3-11-2015 και με αριθμ. εκθ. καταθ. στη γραμματεία του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου ./10-11-2015 και προσδιορισμού δικασίμου στο παρόν Δικαστήριο 118/2016 έφεση του ηττηθέντος εναγομένου κατά της υπ' αριθμ. 17/2015 οριστικής απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αμαλιάδας που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την τακτική διαδικασία και έκανε δεκτή την από 26-1-2011 (με αύξ. αριθμ. εκθ. καταθ. ./27-1-2011) αγωγή του ενάγοντος και ήδη εφεσίβλητου, έχει ασκηθεί νομοτύπως (άρθρα 495 παρ. 1 και 2, 499, 511, 513 παρ. Ιβ', 516 παρ. 1, 517 εδ. α' και 518 παρ. 1 ΚΠολΔ) και εμπροθέσμως, δεδομένου ότι η εκκαλουμένη απόφαση επιδόθηκε στις 12-10-2015 (όπως προκύπτει από σχετική επισημείωση επί του επιδοθέντος εγγράφου της δικαστικής επιμελήτριας στο Πρωτοδικείο Αμαλιάδας .) και η έφεση ασκήθηκε στις 30-11-2015, καθώς και ότι για την άσκηση της κατατέθηκε το νόμιμο παράβολο κατ’ άρθρο 495 § 3 ΚΠολΔ (με την κατάθεση του υπ' αριθμ. . διπλότυπου είσπραξης τύπου Α' Σειρά Θ' της Δ.Ο.Υ. Αμαλιάδας ποσού 200 ευρώ, όπως βεβαιώνεται σχετικά από τον αρμόδιο Γραμματέα στην σχετική έκθεση καταθέσεως). Επομένως, η έφεση πρέπει να γίνει τυπικώς δεκτή και να εξεταστεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της (άρθρο 533 παρ. 1 του ΚΠολΔ), κατά την ίδια, ως άνω, τακτική διαδικασία.

Ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος με την από 26-1-2011 και υπ' αριθμ. εκθ. καταθέσεως ./27-1-2011 αγωγή που άσκησε ενώπιον του Ειρηνοδικείου Αμαλιάδας, όπως παραδεκτά διορθώθηκε κατ' άρθρο 224 ΚΠολΔ, και απηύθυνε κατά του ήδη εκκαλούντος ισχυρίσθηκε ότι είναι κύριος ενός αναλυτικά κατ' είδος, έκταση και όρια περιγραφόμενου σε αυτή αγροτεμαχίου, κείμενου στη θέση «Βαγένι ή Φραγκαβίλλα» της κτηματικής περιφέρειας του Δήμου Αμαλιάδας, το οποίο απέκτησε με παράγωγο τρόπο άλλως με την τακτική άλλως έκτακτη χρησικτησία, όπως ειδικότερα περιγράφει στην αγωγή, καθώς και ότι ο εναγόμενος από το φθινόπωρο του 2007 αμφισβητεί την κυριότητα του σε τμήμα του ακινήτου, όπως αυτό περιγράφεται καθ' όρια και πλευρικές διαστάσεις στην αγωγή, εμβαδού 926 τ.μ. και αξίας 3.000 ευρώ. Επίσης ισχυρίσθηκε ότι ο εναγόμενος εισερχόμενος παράνομα και αυθαίρετα στο επίδικο τμήμα και αντιποιούμενος την κυριότητα του, συνέλεξε τους ελαιοκάρπους τα έτη 2007, 2008 και 2009 και αποκόμισε παρανόμως και υπαιτίως το ποσό των 2.160 ευρώ. Κατόπιν του προεκτιθεμένου ιστορικού ζήτησε να αναγνωριστεί κύριος του επιδίκου εδαφικού τμήματος των 926 τ.μ., να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να παύσει κάθε διατάραξη της κυριότητας του στο ως άνω εδαφικό τμήμα και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει το ποσό των 2.160 ευρώ, ως αποζημίωση λόγω της αδικοπραξίας του. Επίσης αιτήθηκε να αναγνωρισθεί το δικαίωμα του κατ' άρθρο 57 του ΑΚ της ακώλυτης χρήσης κοινόχρηστης οδού, όπως ειδικότερα περιγράφει στην αγωγή του. Το Ειρηνοδικείο Αμαλιάδας εξέδωσε την υπ' αριθμ. 62/2013 απόφαση του, με την οποία, αφού διέταξε τον χωρισμό της ενωθείσας στο ως άνω αγωγικό δικόγραφο αναγνωριστικής αγωγής, αρνητικής τοιαύτης και αγωγής αποζημίωσης λόγω αδικοπραξίας, κήρυξε εαυτό αναρμόδιο για την εκδίκαση της αρνητικής αγωγής και παρέπεμψε αυτήν και τις ανωτέρω λόγω συνάφειας προς εκδίκαση κατά την τακτική διαδικασία ενώπιον του αρμοδίου καθ' ύλην και κατά τόπον Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αμαλιάδας, ενώ κράτησε, δίκασε και τελικά απέρριψε ως νόμω αβάσιμη την αντικειμενικά σωρευόμενη αγωγή προσβολής προσωπικότητας λόγω παρεμπόδισης χρήσης κοινόχρηστης οδού. Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αμαλιάδας με την εκκαλουμένη απόφαση του, δικάζοντας αντιμωλία των διαδίκων, έκρινε ότι η ως άνω αγωγή, στο δικόγραφο της οποίας παραδεκτά σωρεύονται αντικειμενικά (άρθρο 218 ΚΠολΔ) η αναγνωριστική της κυριότητας αγωγή, η αρνητική αγωγή και η αγωγή αποζημίωσης λόγω αδικοπραξίας, παραδεκτά εισάγεται προς συζήτηση, είναι επαρκώς ορισμένη και νόμιμη, πλην της επικουρικής βάσης κτήσης της κυριότητας δια τακτικής, άλλως έκτακτης χρησικτησίας, την οποία έκρινε νόμω αβάσιμη. Περαιτέρω απέρριψε την αρνητική αγωγή ως αβάσιμη κατ' ουσΐαν, κρίνοντας ότι η διατάραξη της κυριότητας του ενάγοντος ήταν περιστασιακού χαρακτήρα χωρίς κίνδυνο επανάληψης, έκανε δεκτή την αναγνωριστική της κυριότητας αγωγή ως και κατ' ουσίαν βάσιμη και συγκεκριμένα αναγνώρισε τον ενάγοντα αποκλειστικό κύριο της επίδικης εδαφικής λωρίδας εμβαδού 926 τ.μ. και έκανε επίσης εν μέρει δεκτή την αγωγή αποζημιώσεως και υποχρέωσε τον εναγόμενο να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των 720 ευρώ που αντιστοιχεί στην αξία των καρπών που παράνομα αφαίρεσε ο εναγόμενος από την έκταση ιδιοκτησίας του ενάγοντος. Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονείται με την κρινόμενη έφεση του ο εναγόμενος για κακή εφαρμογή του νόμου και εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ζητά να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη, ώστε να διαταχθεί πραγματογνωμοσύνη και να απορριφθεί στο σύνολο της η προαναφερόμενη αγωγή του εφεσίβλητου.

Από την επανεκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων απόδειξης και ανταπόδειξης (ένας για κάθε διάδικο) που εξετάστηκαν νόμιμα στο ακροατήριο του Ειρηνοδικείου Αμαλιάδας και εμπεριέχονται στα ταυτάριθμα με την υπ' αριθμ. 62/2013 παραπεμπτική απόφαση πρακτικά της δίκης, καθώς και από όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα που οι διάδικοι νόμιμα προσκομίζουν και επικαλούνται, μεταξύ των οποίων και οι προσκομιζόμενες φωτογραφίες, η γνησιότητα των οποίων δεν αμφισβητείται (άρθρα 444 παρ.2, 448 παρ.3 και 445 ΚΠολΔ), μερικά από τα οποία (έγγραφα) μνημονεύονται ειδικότερα στη συνέχεια, χωρίς να έχει παραλειφθεί οποιοδήποτε από αυτά για την ουσιαστική διάγνωση της διαφοράς (ΑΠ 340/2011 ΔΕΕ 2012.161, ΑΠ 1628/2003 ΕλλΔνη 2004.723) αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Δυνάμει του υπ' αριθμ. ./31-1-1994 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Αμαλιάδας ., νομίμως μεταγραμμένου στο βιβλίο μεταγραφών του υποθηκοφυλακείου Αμαλιάδας, την 1n-2-1994, στον τόμο . και με αριθμό ., ο πατέρας των διαδίκων … μεταβίβασε σε αυτούς λόγω γονικής παροχής ένα ακίνητο, συνολικής έκτασης σύμφωνα με το ως άνω συμβόλαιο και την τότε καταμέτρηση 5.530 τ.μ., στη θέση «ΒΑΓΈΝΙ ή ΦΡΑΓΚΑΒΙΛΛΑ» της κτηματικής περιφέρειας Αμαλιάδας, χωρίζοντας το σε δύο ίσα τμήματα και παρακρατώντας υπέρ αυτού εφ' όρου ζωής την επικαρπία των δύο τμημάτων. Το όλο ακίνητο εμφαίνεται στο από το Μάιο του 1993 τοπογραφικό σκαρίφημα του πολιτικού μηχανικού Αμαλιάδας, …, με τα στοιχεία Α-Β-Γ-Δ-Ε-Ζ-Η-Θ-Ι-Κ-Λ-Μ-Ν-Ξ-Ο-Π-Ρ-Σ-Τ-Υ-Φ-Α και συνορεύει βόρεια με αγροτικό δρόμο, νότια με ιδιοκτησία …, ανατολικά εν μέρει με ιδιοκτησία … και εν μέρει με αγροτικό δρόμο και δυτικά εν μέρει με ιδιοκτησία …, εν μέρει με γράνα και εν μέρει με ιδιοκτησία …. Κατόπιν της διαίρεσης του ως άνω ακινήτου σε ακριβώς δύο διαιρετά τμήματα, με βάση το ανωτέρω συμβόλαιο, σχηματίστηκαν τα εξής ακίνητα: α)το νότιο που έλαβε κατά ψιλή κυριότητα ο ενάγων, έκτασης κατά τον τίτλο κτήσης 2.765 τ.μ., με τα επ' αυτού σαράντα (40) ελαιόδενδρα, το οποίο συνορεύει βόρεια με το υπόλοιπο ήμισυ του ίδιου αγρού, νότια με ιδιοκτησία …, ανατολικά και δυτικά με ιδιοκτησία … και β)το βόρειο, που απέκτησε κατά ψιλή κυριότητα ο εναγόμενος, έκτασης 2.765 τ.μ., με τα επ' αυτού πενήντα (50) ελαιόδενδρα, συνορεύον βόρεια με αγροτικό δρόμο, νότια με το υπόλοιπο ήμισυ που έλαβε ο ενάγων, ανατολικά με αγροτικό δρόμο και δυτικό με ιδιοκτησία …. Ο δικαιοπάροχος των διαδίκων απεβίωσε στις 21-9-2001, οπότε αποσβέστηκε η επικαρπία (άρθρο 1167 ΑΚ) και οι διάδικοι απέκτησαν πλέον πλήρη κυριότητα στα διακριτά ακίνητα. Οι διάδικοι δεν εφάρμοσαν άμεσα τον τίτλο κτήσης τους και δεν προχώρησαν σε οριοθέτηση των ακινήτων τους. Το έτος 2010 ο ενάγων προέβη σε νεότερη καταμέτρηση του όλου ακινήτου, το οποίο βρέθηκε 6.970,64 τ.μ. και αποτυπώθηκε στο από τον Αύγουστο του 2010 τοπογραφικό διάγραμμα του πολιτικού μηχανικού, …. Το ανωτέρω τοπογραφικό, στο οποίο οι ιδιοκτήτες των γειτονικών ακινήτων είναι ίδιοι με το τοπογραφικό σκαρίφημα του …, έχει συνταχθεί με ακριβή εμβαδομέτρηση, με τη βοήθεια των ορθογωνικών συντεταγμένων των κορυφών του κάθε γηπέδου. Αντίθετα, το τοπογραφικό σχεδιάγραμμα του … είναι απλώς ένα σκαρίφημα, όπως και ο ίδιος το Ονομάζει, δηλαδή πρόχειρο που εξυπηρέτησε την ανάγκη του δικαιοπαρόχου των διαδίκων να αποτυπώσει το ακίνητο, προκειμένου να το χωρίσει σε ίσα τμήματα. Ανεξαρτήτως αυτών, το γεγονός ότι το ακίνητο εμφανίστηκε στην πραγματικότητα μεγαλύτερου εμβαδού από τον τίτλο κτήσης δεν ασκεί ουσιώδη επιρροή, αφού τα δύο ακίνητα παραμένουν χωρισμένα σε δύο ίσα τμήματα, δηλαδή στο νότιο τμήμα (γεωτεμάχιο ΙΙ), που ανήκει στον ενάγοντα και είναι έκτασης 3.485,07 τ.μ. και στο βόρειο (γεωτεμάχιο I) το οποίο ανήκει στον εναγόμενο και είναι έκτασης 3.485,57 τ.μ. Η επίδικη εδαφική λωρίδα των 926 τ.μ. που στο τοπογραφικό διάγραμμα του … περικλείεται από τα στοιχεία 30-31-32-16-17-18-19-20-21-30 ανήκει κατά πλήρη κυριότητα στον ενάγοντα, βάσει του προμνησθέντος τίτλου κτήσης, αφού έτσι το όλο ακίνητο είναι χωρισμένο κατά το ήμισυ ακριβώς. Μάλιστα, από τη συγκριτική επισκόπηση του τοπογραφικού διαγράμματος και του σκαριφήματος προκύπτει ότι η γραμμή 32-16 του τοπογραφικού αντιστοιχεί στη διακεκομμένη γραμμή του σκαριφήματος, η οποία υποδήλωνε το σημείο που χωρίζονται τα ακίνητα. Για τους λόγους αυτούς παρέλκει η διενέργεια πραγματογνωμοσύνης, όπως ορθά κρίθηκε και από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλουμένη απόφαση, απορρίπτοντας σχετικό αίτημα που είχε διατυπώσει ο εναγόμενος και στο οποίο είχε συναινέσει βέβαια και ο ενάγων με δήλωση του πληρεξουσίου δικηγόρου του ενώπιον του Ειρηνοδικείου Αμαλιάδας. Το εν λόγω αίτημα επανέφερε ο εναγόμενος-εκκαλών ενώπιον και του παρόντος Δικαστηρίου με τον 3° σχετικό λόγο της εφέσεως του, ο οποίος για τους ανωτέρω λόγους πρέπει να απορριφθεί ως ουσία αβάσιμος, καθόσον δεν απαιτούνται και κατά την κυριαρχική κρίση του Δικαστηρίου τούτου (το οποίο δύναται και δεν υποχρεούται να διατάξει πραγματογνωμοσύνη) ειδικές γνώσεις επιστήμης για να γίνει αντιληπτό το ως άνω ζήτημα που αφορά στις διαστάσεις του ακινήτου που απέκτησαν οι διάδικοι με την προαναφερόμενη γονική παροχή (άρθρ. 368 του ΚΠολΔ). Το συγκεκριμένο ζήτημα καλύπτεται πλήρως από το προαναφερόμενο τοπογραφικό διάγραμμα, ενώ το γεγονός και μόνο ότι ο εναγόμενος δεν συμφωνεί με την οριοθέτηση που απεικονίζει το ως άνω τοπογραφικό διάγραμμα του …, δεν αρκεί για να αναιρέσει τα ως άνω αποδειχθέντα, πολλώ δε μάλλον στην προκειμένη περίπτωση, στην οποία αφενός μεν ο ίδιος ο εναγόμενος λαμβάνει ίσο με τον ενάγοντα ακίνητο κατά την βούληση του δικαιοπαρόχου πατέρα τους, αφετέρου δε δεν προέκυψε οιαδήποτε αμφισβήτηση ή παράπονο από τους όμορους των διαδίκων ιδιοκτήτες. Περαιτέρω, όπως προαναφέρθηκε, σύμφωνα με το υπ' αριθμ. ./31-1-1994 συμβόλαιο» γονικής παροχής, ο δικαιοπάροχος και πατέρας των διαδίκων ήταν εφ' όρου ζωής επικαρπωτής των δύο ακινήτων, δηλαδή αυτός είχε το δικαίωμα μέχρι το θάνατο του να εκμεταλλεύεται τα ακίνητα και να καρπώνεται την παραγωγή των ελαιοδένδρων (άρθρο 1142 ΑΚ). ’ρα μέχρι το θάνατο του το έτος 2001 (21-9-2001) οι διάδικοι δεν είχαν το δικαίωμα να συλλέγουν οι ίδιοι τον ελαιόκαρπο των δένδρων που βρίσκονταν και στην επίδικη λωρίδα των 926 τ.μ. Ο εναγόμενος αποδείχθηκε ότι από το φθινόπωρο του 2007 εισερχόταν παράνομα στο τμήμα ιδιοκτησίας του ενάγοντος, εντός του οποίου υπάρχουν 28 ελαιόδενδρα και συνέλεγε παράνομα, ήτοι χωρίς τη θέληση του κυρίου ενάγοντος τον ελαιόκαρπο, γνωρίζοντας ότι πρόκειται περί τμήματος ιδιοκτησίας του αδερφού του, έστω και εάν δεν είχε εισέτι συνταχθεί το τελευταίο ως άνω τοπογραφικό διάγραμμα του πολιτικού μηχανικού …, αφού όπως προαναφέρθηκε, η διαχωριστική γραμμή 32-16 του ως άνω τοπογραφικού αντιστοιχεί στη διακεκομμένη γραμμή του σκαριφήματος, την οποία γνώριζαν αμφότεροι οι διάδικοι ως το σημείο στο οποίο χωρίζεται η ιδιοκτησία ενός εκάστου εξ αυτών κατά τη σαφή βούληση του πατέρα τους. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι η εκκαλουμένη απόφαση διέλαβε εσφαλμένως ως χρόνο θανάτου του πατέρα των διαδίκων το έτος 2009 αντί του ορθού 2001 (όπως προκύπτει από την ./2001 Ληξιαρχική πράξη θανάτου που συνέταξε η Ληξίαρχος του Δήμου Αμαλιάδας του Νομού Ηλείας). Το έτος 2009 αναφερόταν αρχικά στην αγωγή, πλην όμως αυτή διορθώθηκε ως προς αυτό το σημείο με δήλωση του πληρεξουσίου δικηγόρου του ενάγοντος ενώπιον του Ειρηνοδικείου Αμαλιάδας, όπως αυτή (η δήλωση) καταχωρίσθηκε στα υπ' αριθμ. 62/2013 πρακτικά συνεδριάσεως του ως άνω Δικαστηρίου. Λόγω της ως άνω παραδρομής το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο κατέληξε ότι για τα έτη 2007 και 2008, κατά τα οποία ο εναγόμενος συνέλεξε τον καρπό των δένδρων της επίδικης έκτασης, ζημίωσε τον επικαρπωτή πατέρα του και όχι τον ενάγοντα και επομένως, ότι η αγωγή αποζημίωσης λόγω αδικοπραξίας για τα ανωτέρω έτη πρέπει να απορριφθεί ως κατ' ουσία αβάσιμη για τα ως άνω έτη. Παρά το προφανές λάθος στην ως άνω σκέψη δεν ασκήθηκε έφεση εκ μέρους του ενάγοντος, ούτε βέβαια ο εναγόμενος-εκκαλών παραπονείται για τούτο και συνεπώς ενόψει του μεταβιβαστικού αποτελέσματος και της μη χειροτέρευσης της θέσης του εκκαλούντος δεν ερευνάται το εν λόγω ζήτημα. Κατά το έτος 2009 όμως, ενώ ο ενάγων ως κύριος της επίδικης έκτασης έπρεπε να συλλέξει τις ελιές που βρίσκονταν σε αυτή, ο εναγόμενος εισήλθε στην επίδικη έκταση και αντιποιούμενος το δικαίωμα κυριότητας του ενάγοντος, αφαίρεσε χωρίς τη θέληση του τελευταίου τις ελιές από τα 28 ελαιόδενδρα που βρίσκονται εντός αυτής και αντιστοιχούν, κατά μέσο όρο, σε 30 σακιά ελαιοκάρπου. Από το καθένα σακί παράγονται περίπου 8 κιλά ελαιόλαδου, η τιμή του οποίου το 2009 ανερχόταν σε 3 ευρώ. Επομένως, ο εναγόμενος αποκόμισε υπαίτια λάδι αξίας 720 ευρώ (=30 Χ 8 Χ 3), ζημιώνοντας τον ενάγοντα και γι' αυτό πρέπει να υποχρεωθεί να του καταβάλει το ανωτέρω ποσό. Σημειωτέον, ότι ο εναγόμενος δεν αμφισβήτησε ειδικά τον αριθμό των ελαιοδένδρων που υπάρχουν στο επίδικο, ούτε το παραγόμενο λάδι και την τιμή του ανά κιλό, όπως αυτά αναλυτικά περιγράφονται στην αγωγή, με την ένδικη δε έφεση απλώς επαναλαμβάνει ως αιτίαση κατά της εκκαλουμένης και της αγωγής ότι το αίτημα για την αποζημίωση λόγω αδικοπραξίας δεν διατυπώθηκε νομίμως στο αιτητικό της αγωγής. Πράγματι, όπως προκύπτει από την απλή επισκόπηση του αγωγικού δικογράφου, μολονότι ο ενάγων εγείρει αξίωση αποζημιώσεως και αναφέρει το σχετικό με αυτή αίτημα στο ιστορικό της αγωγής (ένατη σελίδα, στίχοι 5-7) δεν το συμπεριλαμβάνει στο αιτητικό της αγωγής. Παρόλα αυτά η θέση του εν λόγω αιτήματος στο ιστορικό και όχι στο αιτητικό της αγωγής ουδόλως επηρεάζει, αφού αρκεί να πρόκειται περί σαφούς και ορισμένου αιτήματος, το οποίο υπάρχει και συνάγεται χωρίς αμφιβολία η αληθής έννοια του (άρθρ. 216 παρ. 1γ του ΚΠολΔ), όπως εν προκειμένω, ακόμη και όταν δεν τίθεται στο αιτητικό μέρος της αγωγής ως είθισται αλλά περιλαμβάνεται σε οποιοδήποτε σημείο του δικογράφου της αγωγής, ακόμη και στο ιστορικό της (ΑΠ 1786/2002 ΝοΒ 51.1235-Χαρ. Απαλλαγάκη ΚΠολΔ-Ε.Μπαλλογιάννη/Π. Ρεντούλης άρθρ. 216 αρ. 9, Β.Βαθρακοκοίλη ΚΠολΔ, άρθρο 118 αρ. 7). Σημειωτέον δε ότι είναι αναμφισβήτητη η δυνατότητα του Δικαστηρίου να διορθώσει την ως άνω προφανή παραδρομή στο αγωγικό δικόγραφο, εκτιμώντας ότι ορθά υποβάλλεται το συγκεκριμένο αίτημα, όταν κατά μείζονα λόγο υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης αποφάσεως με την διαδικασία του άρθρου 315 του ΚΠολΔ (ΑΠ 413/2006 ΕλλΔνη 49.413) στην περίπτωση που το Δικαστήριο παρέλειψε να περιλάβει διάταξη στο διατακτικό ως προς ορισμένο αίτημα του διαδίκου με το οποίο όμως ασχολήθηκε στο αιτιολογικό της. Κατόπιν των ως άνω αποδειχθέντων η αναγνωριστική της κυριότητας του ενάγοντος επί του επιδίκου τμήματος αγωγή και η αγωγή αποζημιώσεως έπρεπε να γίνουν δεκτές (εν όλω η πρώτη και εν μέρει η δεύτερη όπως περιγράφεται ανωτέρω) ως και κατ' ουσίαν βάσιμες και αφενός μεν να αναγνωρισθεί ότι ο ενάγων είναι αποκλειστικός κύριος του επιδίκου εδαφικού τμήματος εμβαδού 926 τ.μ., αφετέρου δε να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των 720 ευρώ ως αποζημίωση. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλουμένη απόφαση έκρινε ομοίως, έστω και με διαφορετικές αιτιολογίες, τις οποίες το Δικαστήριο τούτο αντικαθιστά (άρθρ. 534 ΚΠολΔ) με τις ορθές, όπως αναλυτικά έχουν εκτεθεί χωρίς να πρέπει να εξαφανιστεί, η εκκαλουμένη απόφαση, εφόσον οι εσφαλμένες αιτιολογίες δεν περιέχουν στοιχεία διατακτικού και δεν δημιουργούν δεδικασμένο (ΕφΑΘ 8662/2007 ΝΟΜΟΣ, Σαμουήλ η έφεση έκδοση Ε’ σελ.427 παρ.1136), δεν έσφαλε και ορθώς το νόμο εφάρμοσε και τις αποδείξεις εκτίμησε. Συνεπώς και ο 10ος λόγος που αφορά γενική αιτίαση περί κακής εκτιμήσεως των αποδείξεων και ο 4ος λόγος της ένδικης εφέσεως, με τον οποίο ο εναγόμενος επαναλαμβάνει την αιτιολογημένη άρνηση εκ μέρους του της αγωγής, πρέπει να απορριφθούν ως ουσία αβάσιμοι. Επισημαίνεται ότι ο εκκαλών δεν βάλλει κατά της σωρευόμενης αρνητικής αγωγής, η οποία ούτως ή άλλως είχε απορριφθεί από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο. Με τον 2° λόγο της εφέσεως ο εκκαλών ισχυρίζεται αυτολεξεί: «Διότι η απόφαση 62/2013 του Ειρηνοδικείου Αμαλιάδας εκοινοποιήθηκε στον ενάγοντα-εφεσίβλητο στις 29-10-2013 και αφού κατέστη αυτή τελεσίδικη δεν νομιμοποιείται με την από 26-2-2014 εκπρόθεσμη κλήση του ο ενάγων-εφεσίβλητος να αιτείται την επανεξέταση και των όσων τελεσιδίκως πλέον εκρίθησαν κατά τα ανωτέρω και απερρίφθησαν από το Ειρηνοδικείο Αμαλιάδας διά της υπ' αριθμ. 62/2013 απορριψάσης την αγωγή του απόφασης». Με τέτοιο περιεχόμενο ο συγκεκριμένος λόγος τυγχάνει απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι από την από 26-2-2014 προσκομιζόμενη κλήση προκύπτει ότι ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος ζήτησε απλώς τον ορισμό τόπου και χρόνου συζήτησης της ένδικης αγωγής σαφώς καθ' ο μέρος αυτή παραπέμφθηκε ενώπιον του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου με την ως άνω υπ' αριθμ. 62/2013 παραπεμπτική απόφαση του Ειρηνοδικείου Αμαλιάδας, ενώπιον του οποίου είχε αρχικά ασκηθεί η αγωγή.

Επομένως, εφόσον δεν προβάλλονται άλλοι λόγοι, η έφεση πρέπει ν' απορριφθεί κατ' ουσίαν και να καταδικαστεί ο εκκαλών λόγω της ήττας του στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων του εφεσίβλητου του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, δεκτού γενομένου του σχετικού αιτήματος του τελευταίου ως νόμω (άρθρα 106, 176, 183, 189 παρ. 1,191 παρ. 2 ΚΠολΔ) και ουσία βάσιμου, όπως ορίζεται ειδικότερα κατωτέρω στο διατακτικό.

Τέλος, κατ' εφαρμογήν της διατάξεως του άρθρου 495 παρ. 4 εδ. δ' ΚΠολΔ, πρέπει να διαταχθεί η εισαγωγή του κατατεθέντος κατά την άσκηση της εφέσεως παραβόλου στο Δημόσιο ταμείο.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

-ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.

-ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικώς και ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ κατ' ουσίαν την έφεση κατά της υπ’ αριθμ. 17/2015 οριστικής αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αμαλιάδας (τακτική διαδικασία).

-ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τον εκκαλούντα στα δικαστικά έξοδα του εφεσίβλητου του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία καθορίζει στο ποσό των εξακοσίων (600) ευρώ.

-ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την εισαγωγή του παραβόλου που κατέθεσε ο εκκαλών κατά την άσκηση της εφέσεως στο Δημόσιο ταμείο.

ΚΡΙΘΗΚΕ και αποφασίσθηκε στην Πάτρα στις .......... και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους, στις …………….

Η ΕΙΣΗΓΉΤΡΙΑ